🌚 A Kto Umarl Ten Nie Zyje Mem

mundial od rana Przemysław Pozowski dzień dobry to jest mundial obrona, czyli nasz codzienny felieton poświęcony piłkarskim mistrzostwom świata w Katarze przygotowany przez redakcje sportowe Radia TOK FM i ten dzisiejszy odcinek spokojnie można by zatytułować umarł król niech żyje król, tyle że król ani nie umarła nie odszedł nie zakończył nawet reprezentacyjnej kariery ba

Śledź słowo Wyszukaj po dacie Wyszukaj po dacie Szukaj Śledź Słowo - archiwum 2019

A kto to Panu tak spierdolił? – Jbzd.com; Męska koszulka z dł. rękawem – ŁOO PANIE! KTO TO PANU … 주제와 관련된 이미지 a kto to panu tak spierdolił; 주제에 대한 기사 평가 a kto to panu tak spierdolił; Ło Panie! Kto Panu tak spier*dolił? – koszulka ze zdjęciami; O PANIE A KTO PANU TU TAK SPIERDOLIŁ?

jestem zmęczony sporami o pamięć, zobowiązaniami podejmowanymi w imieniu umarłych, przywracaniem, odsłanianiem, dokumentowaniem też. wydaje mi się to coraz bardziej szalone i coraz bardziej jałowe. dotyczy to również projektów lewicowych. bo czy „przypominanie”, że ileśtam lat temu robotnicy walczyli z fabrykantami albo że pps ustawiało barykady na żoliborzu we wrześniu 39, uczyni nasze wspólnoty lepszymi? nas zrobi lepszymi? nie widzę tego. Opublikowano 1 sierpnia 2014 Zobacz wpisy

Alex Villar nie żyje. Według informacji dziennika "Marca" 34-letni base jumper miał wypadek, do którego doszło po skoku z jednej ze skał w hiszpańskiej gminie Plan. """ A kto umarl ten Na zdj. kadr z filmu „Psy”, reż. Władysław Pasikowski Ktoś się rodzi księdzem, ktoś kurwą, a ktoś inny złodziejem. Czasami ma to dobre strony, bo się można poznać. Franciszek „Franz” Maurer, „Psy” Zawsze uważałam, że musi istnieć chociaż jeden powód, dla którego warto by kochać Toruń, i to musi być coś więcej, niż taki zwykły piernik. No i to jest na przykład fakt, że urodził się tam Bogusław Linda. I dzisiaj ma urodziny, sześćdziesiąte drugie, i ja bym bardzo chciała, żeby wszystkie kolejne spędzał już ze mną. Ale nie mówcie o tym mojej mamie, ona bardzo nie lubi starszych. Jakkolwiek, z okazji urodzin, najlepsze cytaty z najlepszych „Psów”. Bo to nie jest tak, że tylko co tu będę tak sam siedział i bo to zła kobieta była. W warstwie dialogowej to bardzo uroczy film, tym bardziej, że dużo tam klną. I nie pytaj, dlaczego. W imię zasad, skurwysynu. Filmowe cytaty Bogusława Lindy Franz: Pierdolisz. Olo: Nie, przysięgam ci, mówię prawdę, Franz. Franz: Pierdolisz moją kobietę. Kobieta z komisji: Czy jest pan gotów stać na straży porządku prawnego, odnowionej, demokratycznej Rzeczpospolitej Polskiej? Franz: Bezapelacyjnie, do samego końca. Mojego lub jej. Franz: Olo, czujesz? Olo: Tak, ale to nie gówno, to padlina. Jak taki zaczyna od kapowania, to na czym skończy? Franz: Na Powązkach. Franz: Myślę, że jesteś niezła dupa i chcesz mnie bardzo. Przyznaj się. Kobieta: Proszę przestać, bo wezwę policję. Franz: To ja jestem policja! Niemiec: A pański kolega? Nie powie nam nic wesołego? Wspólnik Grossa: Deutschland, Deutschland über alles! Barański: Myślisz, że nie kłamał? Gross: Z akumulatorem na jajach jeszcze nikt nie kłamał. Nowy: My psy, musimy się trzymać razem. Franz, będę za ciebie robił porządek. Franz: Wiem. Mnie zamieć na osobną stertę. Franz: Do szkoły trzeba by cię posłać. Angela: Znów mnie wszyscy będą pierdolić. Franz: No, to jest argument przeciwko szkole. Kobieta: Jesteście ze schroniska dla zwierząt? Wawro: No, pensjonariuszami. Angela: Dlaczego ona cię zostawiła? Franz: Moja żona? Bo to suka była, mówiłem ci. A kto umarl, ten nie zyje: Shorthandle: akutnz: Registered since: 02/04/12: A kto umarł, ten nie żyje Gramy z każdym! Nie Gramy map - mirage, forge, dust i prodka. ^{Psy to prawdopodobnie najbardziej przełomowy dla polskiego kina tytuł lat 90., natomiast Władysław Pasikowski jest być może najważniejszym reżyserem tamtego czasu i zmarnowanym potencjałem na eksport rodzimej kinematografii na Zachód. Wstrząs, jaki wywołało pojawienie się tego tytułu na ekranach, rezonował w polskich widzach jeszcze przez wiele lat, a ośmielę się stwierdzić, że jest tak nawet do dzisiaj – 25 lat po premierze wciąż ma się poczucie obcowania z niezwykłym, kultowym już dziełem. Pokochano ten film od pierwszego obejrzenia za jego unurzanie w rzeczywistości, w polityce, za chwytanie atmosfery czasu transformacji. Andrzej Wajda, przeżywający niejako kryzys twórczy w latach 90., po pokazie Psów na festiwalu w Gdyni powiedział, że Pasikowski zdobył „klucz do wyobraźni Polaków”, ale sam takiego klucza nie chciałby mieć… Przynajmniej tak głosi wielokrotnie przywoływana anegdota, bo o ile można było odrzucić młodszego o rok debiutanckiego Krolla, zarzucając mu chociażby tematyczną hermetyczność, to aktualność Psów była porażająca. Mimo że reżyser zawsze bronił fikcyjnego charakteru tej historii, to jednocześnie dotykał wszystkich gorących medialnie i politycznie tematów. Film ma swój rodowód w szeroko komentowanym przez międzynarodowe media głośnym procesie byłych pracowników Stasi zorganizowanych w grupę przestępczą produkującą i handlującą amfetaminą czy w społecznej debacie nad toczącymi się wówczas procesami weryfikacyjnymi byłych pracowników Służb Bezpieczeństwa, w czym bynajmniej nie chodziło o los tych ludzi, a manifestowanie nowej polityki państwa. Pasikowski opowiadał o nowej rzeczywistości, która przemocą próbowała uporządkować i wchłonąć tę poprzednią, nie bojąc się otwarcie i ironicznie komentować tych procesów ustami swoich bohaterów, bo cytując jednego z nich: porządek w aktach musi być, bez względu na ustrój. Sama afera z paleniem akt również była elementem medialnej nagonki, jednak przy całym poszanowaniu wierności faktom realizm Psów należy traktować odrobinę umownie. Z jednej strony Pasikowskiemu udało się przywołać na ekranie atmosferę powszechnej przyduchy, w której z trudem rodziła się III RP, i w której Gross (grany przez Janusza Gajosa) ubrany w beżowy płaszcz wygląda co najmniej nie na miejscu wobec powszechnej szarzyzny, brudu i przeciętności. Z drugiej pewne sytuacje czy wypowiadane przez bohaterów kwestie z perspektywy czasu budzą lekki uśmiech. Wydaje się, że wokół niektórych z kultowych testów należało zorganizować sytuację czy przestrzeń, wpleść je w tkankę filmu tak, by widz nie miał wrażenia teatralizacji. Jednym z nich może być chociażby moment, kiedy Nowy (grany przez Cezarego Pazurę) robi zdjęcia palonych akt, by donieść do przełożonych, i zostaje przyłapany przez Ola (Marek Kondrat). Ten, bijąc chłopaka, a nawet celując do niego z broni, mówi o jego naiwności i niezrozumieniu świata, zauważając jednocześnie, że „polityka to nie dziennik telewizyjny, to my, tutaj, na tym wysypisku”. Co ciekawsze, motyw wysypiska powraca jeszcze kilkukrotnie w różnych momentach filmu, jakby reżyser chciał zasugerować, że ubecy będą kolejnymi, którzy zginą na wysypisku historii jako ci niepasujący de facto do nowego modelu świata. W tej samej symbolicznej przestrzeni umierał przecież główny bohater Popiołu i diamentu, równie nieprzystosowany i nikomu niepotrzebny jak oni. Psy są mrocznym rewersem tej opowieści, kontynuującym tym samym myśl o odpadach systemu. Polskie kino nie ma jednak zbyt bogatej tradycji antybohaterskiej i w przeszłości kamera rzadko przekraczała próg domostw „tych złych” postaci. Znacznie częściej były to opowieści o heroizmie bycia uciskanym i uwikłaniu w wielką historię, podczas gdy Pasikowski miał tyle odwagi, by cynicznie wyśmiać romantyczny mit „Solidarności”. To, co dzieje się w Psach, jest tylko tłem wobec ustrojowej euforii, tą szarą strefą przeorganizowania struktur. Chociaż niektórzy z dumą deklamują, że „teraz będzie policja, nie ubecja”, jest to chyba wiara na wyrost. Nagle światem bohaterów rządzą chaos i dezinformacja, doprowadzające do momentu, kiedy w aferze z Chemikiem (Jerzy Bończak) nikt nic nie wie – celowo i przypadkiem wprowadzają się wzajemnie w błąd, gdyż każdy chce ugrać coś dla siebie. Stają się bandytami, jak mówi Franz Maurer (Bogusław Linda), bo w legalnej strefie nie ma dla nich miejsca, a reżyser poprzez swoich bohaterów nadaje imiona i twarze systemowi oraz instytucji uważanymi za nieludzkie. Już w 1992 roku zarzucano mu „szkalowanie świętości”, jakimi była chociażby scena, kiedy ubecy wynoszą swojego pijanego kolegę, śpiewając równocześnie pieśń o Janku Wiśniewskim. Trudno ocenić, czy publiczność była wówczas gotowa na takie przeinaczanie symboli, pogrywanie z nimi, ale na pewno czytelniejszy był sam wątek rzeczny, który z biegiem lat raczej stracił na wyrazistości. Topienie ciał, jawne opowiadanie o wcześniejszych torturach czy scena z mężczyzną uciekającym z bagażnika, mimo że powinien być już martwy – wszystko to stanowiło zawoalowany odnośnik do sprawy morderstwa księdza Popiełuszki. Podobne wpisy Franz, którego Pasikowski od pierwszych minut sadza przed komisją weryfikacyjną, by odczytać widzowi jego kartotekę (31 nagan, 18 pochwał), przecież nie da się lubić jako były ubek próbujący zadomowić się w nowym systemie. Jednak to, co w nim najbardziej antypatyczne i nieludzkie, okazuje się skrywanymi słabościami, pochowanymi gdzieś głęboko w sobie dramatami tego, iż na przykład strzelił do kolegi albo został opuszczony przez żonę, która zza oceanu odbiera mu wszystkie dobra po kolei. Bandycki charakter Maurera, jego pewność siebie zakrawająca na arogancję, wynikały ze świadomości swojej pozycji w dawnym świecie. Kiedy zostaje przeniesiony do kryminalnych, kiedy staje się pośrednio winnym śmierci kolegów, a Olo wplątuje go w aferę z mafią, zaczyna rozumieć, że wszystko skończy się tragicznie. Owszem, Franz nieraz nadużywa swojej władzy, wykrzykując „To ja jestem policja!”, jednak idzie za tym głębokie przekonanie, że jest przeznaczony do tej pracy, bo nie potrafiłby być kimś innym. Dramatycznie rozciągnięta scena kończąca strzelaninę w fabryce, z nienaturalnie, acz widowiskowo rozbryzgującą się krwią jest po to, by mógł powiedzieć „W imię zasad, skurwysynu”. Czy więc staje się ostatnim sprawiedliwym, który zaprowadza wreszcie porządek? Znacznie bardziej przypomina bohatera Taksówkarza, który nie ma już nic do stracenia w tym przegniłym, zdeprawowanym świecie. Tylko czeka go inny koniec (notabene zasugerowany przez samego Lindę) i nieudany akt desperacji doprowadza do finału, w którym Franz przekonuje się, że nawet miłości nie można było ocalić. Zarazem w swojej antyhollywoodzkiej estetyce Pasikowski powraca do dramatu, jakim jest śmierć człowieka. W świecie Psów umieranie jest jeszcze czymś tragicznym i wstrząsającym, jakimś gwałtem na rzeczywistości oraz ostatecznym złem. Nie ma w sobie nic z widowiskowego spektaklu i dzięki temu decyzje Maurera mają w sobie jeszcze więcej tragizmu. Na pewno ktoś zyskuje na tym nowym ładzie, a świeżo przemianowani na policjantów mężczyźni zrzeszają się w szeregach nieprzyjaznej rzeczywistości pod wcześniejszymi obelgami i wyzwiskami. Aktualność Psów wynika zapewne z tego, że są nie tylko zanurzone w ówczesnym czasie, ale opowiadają o fiaskach kolejnych wartości, takich jak przyjaźnie czy miłość. Ubecy próbują trzymać się razem, bo psy to przecież zwierzęta stadne, co nie może skończyć się dobrze w sezonie odstrzałów oraz porządków. korekta: Kornelia Farynowska} Już płynie i czuć swąd polują na czarownice. Chcą mi zakneblować ryj, dobrze słychać jak krzyczę. Spróbuj nagrać to lepiej niż ten stary Rysiek. Wiedz ze działając pod presją jestem jeszcze lepszym kryj się. Lepiej nie udzielaj, odłożyłem grube tysie. Rzygam więcej na produkcje niż ty przytniesz na swej płycie. ^{01 Maja 2014, 15:00 Mnie jednak Bozia przynajmniej na jakiś czas oszczędziła, Ryśka nie. Nie będę tu lukrował i ściemniał. Rzeczy trzeba nazywać po imieniu. Jedni podpowiadają mi plotkarsko, że Rysiek poszedł do sąsiada, z którym ostatnio ostro popijał i tam zmarł w trakcie spożycia (czyli od razu pojawiła się zła plota: "zapił się na śmierć"), a inni zaprzeczają temu, twierdząc, że być może przytruł go czad z pieca w jego własnym domu. Albo po prostu umarł, gdyż naprawdę był już mocno schorowany. Nie wiem i przecież nie zamierzam prowadzić śledztwa. Bo co to ma tutaj za znaczenie? Jak było, tak było, fakt jest taki, że Ryśka po prostu już między nami nie ma. Na cmentarzu żegnało go ze 150 osób, w tym dawni koledzy z toru. I tak sobie na szpitalnym łóżku pomyślałem wtedy, że po zakończeniu kariery żużlowcy, jeśli nie zostają trenerami, działaczami, to bywają…sami jak palec. Bez żadnej opieki. Ludzie przypominają sobie o nich najczęściej dopiero na to był bardzo dobry człowiek, nikomu nigdy nie przyświnił, na nikogo nie powiedział złego słowa. Był koleżeński nawet wtedy, gdy jako "piękny, młody i utalentowany" uchodził za sportowego idola, jego wielki plakat z rękawiczką w zębach wisiał na wrocławskim Rynku (aczkolwiek wtedy akurat nie było jakiegoś szaleństwa kibiców na punkcie speedwaya i jeźdźców), zaś niemal całe Sępolno z Biskupinem i Zaciszem, ciekawostka: mieszkał tam też Janek Borysewicz, dziś Lady Pank, przymilało się do niego. I każdy chciał być jego kumplem, każdy chciał się z nim napić. Rysiek nie odmawiał. I to sprawiło, że jego kariera nie rozwinęła się tak bardzo, jak powinna, aczkolwiek walił komplety punktów w Ekstralidze (wtedy to była po prostu I liga), z Robertem Słaboniem zdobywał medale w mistrzostwach Polski par, z reprezentacją kraju wyjechał na tournee po Anglii. Ówczesny trener i mechanik Sparty pan Marian Milewski mawiał, że musi poprosić dzielnicowego, aby ten na dwa dni przed meczem prewencyjnie zamykał "Żółtego" do ciupy, w ten sposób chroniąc tego talenciaka przed balangami. Milewski wiele wiedział i słyszał, bo mieszkał po sąsiedzku na Biskupinie. Natomiast Rysiek wraz z rodzicami i licznym rodzeństwem żył w domku przy ul. Godebskiego, ledwie kilkadziesiąt metrów od Stadionu Olimpijskiego i ówczesnej siedziby Sparty. Obok wspomnianego domku Janych była tak zwana sex szopa (potem przemianowana na sex piwniczkę), w której nasza młoda, za to zgrana, paczka ostro imprezowała. Działo się i było wesoło. Piło się i się jeździło "na szlace", bo organizmy były jeszcze młode i silne. A ja dodatkowo zaczynałem już wtedy "dziennikarzyć". Dopiero dziś, po latach, natura odbiera swoje. Po gorzałkę szło się do słynnej pobliskiej "Balladynki" (którejś nocy ktoś zamordował panią, która tam stróżowała - to nie była łatwa okolica), albo się robiło bimber. Pamiętam, że kiedyś "Żółty" przed swoimi imieninami, na które zaprosił gości, za późno nastawił aparaturę, więc piliśmy... zacier. Ohyda! Kiedy pół drużyny Sparty zostało zatrudnionych w charakterze pracowników technicznych na Stadionie Olimpijskim, to natychmiast w łazience przy parku maszyn ustawili oni fachową aparaturę i urządzili bimbrownię. Cały stadion na okrągło chodził zawiany. Majster-brygadzista o siódmej rano chwalił punktualność swoich pracowników (tzn. żużlowców Sparty) nie wiedząc, że oni od wczoraj nie wychodzili ze swej służbowej pakamery, gdzie imprezowali. Przy okazji... hodowali tam króliki. O godzinie 13 odbywał się tradycyjny Wyścig Pokoju na trasie do "Balladynki". Z przodu na komarku zasuwał brygadzista, a za nim na rowerach doginali dzielni żużlowcy. Na koledzy byli ratownikami na działającym wówczas basenie przy Stadionie Olimpijskim. Kiedy kończyliśmy trening na torze, to ku uciesze gawiedzi przejeżdżaliśmy obok alejką na motorach żużlowych, by je odstawić do warsztatu Sparty przy ul. Mickiewicza. Za te jazdy strasznie nas ganiał pan Milewski, którego nazywaliśmy "Maniksem". Były niedozwolone, bo do klubu dla bezpieczeństwa należało maszyny prowadzić, żeby nie potrącać ludzi i nie wjechać pod tramwaj, co szkółkowiczom, nieobytym z wyrywnymi maszynami, się zdarzało. A po godz. 18 ratownicy wyganiali ludzi z basenu i wtedy my tam się bawiliśmy. Pływaliśmy np. ze studentkami z pobliskiego akademika AWF, czyli z dzisiejszego hotelu "Olimpia". Kiedyś Krzychu Zabawa skombinował skądś starą syrenkę. Nie miała kierunkowskazów, więc siedzący z przodu na miejscu pasażera Jany w turbanie z ręcznika na głowie (suszył włosy po basenie), nogą przez okno... robił za kierunkowskaz i krzyczał: "Cześć Manix!". Niestety, wtedy właśnie trener Milewski wychylił się zza płotu, bo coś tam robił u siebie w ogródku. I afera była. Na koniec Zabawa zarządził sportowy konkurs rzutu cegłą w syrenkę, oczywiście z pewnej odległości. Trafił tylko on sam. W przednią szybę. Myśmy miał piekielnie szybkie starty (chyba tylko Jurek Rembas mógł się z nim w tym mierzyć, a potem Mariusz Okoniewski) i nienaganną technikę, sylwetkę. Cudownie wjeżdżał w wiraże. Wygrywał wyścig za wyścigiem. Na zgrupowaniu kadry narodowej przed wrocławskimi MŚP w 1975 roku o całą prostą lał Plecha, Jancarza, Bruzdę i wszystkich jak leci. A wtedy był jeszcze żużlowym żółtodziobem. Megatalent. Cudowne dziecko wrocławskiego (i nie tylko ) żużla. Po kilku latach zaczął się jednak jego dramat. Tzw. lęki poranne, tj. kac i jakieś problemy z mięśniami rąk sprawiły, że po wygranym starcie tracił pozycję za pozycją i przyjeżdżał czwarty. Ludzie gwizdali. Rysiek więc, żeby sobie nie robić poruty, zamierzał przegrywać starty i jechać od początku z tyłu, by go nie wyprzedzano niczym tyczkę. I nie potrafił! Puszczał sprzęgło i znów był z przodu. I znów go objeżdżali, a widownia szydziła. Przygnębiające to było. Inna sprawa, że przyhamował go także potworny wypadek w Częstochowie, gdzie lotem trzmiela wylądował w tamtejszych trybunach i zmasakrował sobie cały to nie je bajka Przepraszam, że o tym wszystkim tak bezpośrednio i brutalnie piszę, ale życie to nie je bajka i winien jestem Wam Czytelnicy, ale także Ryśkowi i wszystkim nam-straceńcom z tamtych czasów prawdę, choćby była taka gorzka. Siebie też nie wybielam. Ważne, że Ryszard Jany był porządnym człowiekiem, świetnym kolegą i dał kibicom wiele wspaniałych wrażeń swoją perfekcyjną jazdą na żużlu. Przez moment był prawdziwą gwiazdą, idolem i nadzieją speedwaya. Będziemy "Żółty" o Tobie tu bezczelny, ale powiem, że w latach 70. (i troszkę potem także) piło połowę żużlowej Polski! No, prawie, bo było też i bardzo dużo dobrych przykładów sportowego trybu życia. Nie wrzucam więc tu wszystkich rajderów do jednego wora. Przed zawodami nie badano zawodników alkomatem, więc wiele rzeczy uchodziło na sucho. Słyszałem, że jeden z czołowych ścigantów po meczu pytał, jaki był wynik, i ile zrobił punktów, gdyż niewiele pamiętał. Jechał bowiem podpity (pijany?) na talencie i… zdobył nawet 14 punktów. Ale to był mistrz. Szkoda, że dziś nie chce o takich historiach opowiedzieć. Wiem trochę wstyd, ale tak było, to historia! I po co ją cenzurować, czy zakłamywać? A czyż tragiczna historia upadku Edka Jancarza, zamordowanego przez żonę, bo znowu wrócił pijany (do dziś to "fetują" niektórzy walnięci zielonogórscy kibice - pamiętacie ten ich ohydny transparent?), także nie wpisuje się w ten dramatyczny klimat? A smutny koniec kilku innych? Taaaa, jeździli wtedy szybko i tak samo szybko żyli. Brali życie bez opamiętania garściami, na umór. Ja też brałem, choć tak szybko nie jeździłem (ot, szkółka). Niektórzy z nas (lub nawet wielu) dziś za to płaci. Acz tamtego klimatu, mimo wszystko (mimo tych przedwczesnych śmierci), trochę jakby szkoda...W następnym odcinku chciałbym jeszcze wybiórczo wrócić do losów różnych żużlowców, nierzadko dramatycznych, ale przeplatanych zabawnymi sytuacjami, także ze Sparty, lecz nie tylko przecież, bo życie to nic innego jak tragikomedia. Łzy ze śmiechu przeplatają się ze łzami smutku. Czyż nie? Czekański PS Oczywiście piszę o sprawach przeszłych sprzed lat, które nie mogą już nikomu zaszkodzić. Nie są bowiem aktualne. Wszyscy traktują je bardziej jako zdarzenia często anegdotyczne. Ważniejszy jest ówczesny klimat. O seksie nie wspominam, bo to akurat mogłoby się i dziś skończyć rozwodami, he, he, na czele z moim. Mimo wszystko, ja nie jestem Smolinski. I wiecie co mam na myśli. Coś o kapuście i konfiturze. (Bartek Cz.).Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas! 2 / 2 inf. własna Polska Bartłomiej Czekański - Bez hamulców Żużel Bartłomiej Czekański Ryszard Jany Historia żużla Wrocław Betard Sparta Wrocław} vcarix. 156 342 403 477 227 277 194 4 230

a kto umarl ten nie zyje mem